Δαυΐδ και Γολιάθ

http://www.oneyearbibleblog.com/2013/05
/may-15th-one-year-bible-readings.html

Όταν μετά τη σαρανταετή περιπλάνηση στην έρημο του Σινά ο λαός του Ισραήλ εισήλθε στη χώρα της Χαναάν, δεν βρήκε "αδέσποτα χωράφια". Υπήρχαν διάφοροι άλλοι λαοί που κατοικούσαν την περιοχή που ξεκινά βορειοδυτικά της Νεκράς Θάλασσας και φτάνει πάνω μέχρι και τη λίμνη Γενησαρέτ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η γη εκείνη δεν τους ανήκε. Ήταν η Γη της Επαγγελίας, η χώρα της Χαναάν, που είχε υποσχεθεί επανειλημμένα ο Θεός στον πατριάρχη Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τους προπάτορες του Σημιτικού γένους. Μάλιστα ο Ιακώβ ήταν ο πρώτος που ο Θεός αξίωσε μετά από πολλές δοκιμασίες να εισέλθει στην χώρα αυτή και να την κατοικήσει.
Ο Ιακώβ είχε εγκατασταθεί στην περιοχή όπου αργότερα χτίσθηκε η Σαμάρεια και εκεί κοντά χτίσθηκε και το Φρέαρ του Ιακώβ το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα μεγάλο προσκύνημα στην πόλη Ναμπλούς των Παλαιστινιακών εδαφών. Μάλιστα ενώ το κατέχουμε εμείς οι ελληνορθόδοξοι, χάρη στην αυτοθυσία του δικού μας ηρωικού Κερκυραίου πατρός Ιουστίνου, το Φρέαρ του Ιακώβ διεκδικούν τόσο οι Ισραηλινοί ως δικό του πατρογονικό έδαφος, όσο και οι μουσουλμάνοι Άραβες αφού έχουν κι αυτοί στο Κοράνι τους Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ ως δικούς τους μεγάλους προφήτες. 

Η Γη της Χαναάν μοιρασμένη μεταξύ
των 12 Φυλών του Ισραήλ
(περ. 1200 - 1020 π.Χ.)
http://www.historyandcivilization.com
/Maps---Tables---Anatolia---
the-Levant-in-the-Bronze---Iron-Ages.html

Ο Ιακώβ λοιπόν είχε εγκατασταθεί εκεί και ζούσε με την οικογένειά του και τα υποστατικά τους και πληθύνονταν. Έφυγαν όμως από κει και πήγαν στην Αίγυπτο όταν ξέσπασε η πείνα των "ισχών αγελάδων". Πήρε ο Ιακώβ ολόκληρη τη φυλή και την πήγε στην Αίγυπτο όπου ήταν ήδη ο Ιωσήφ ο οποίος και φρόντισε ώστε οι Εβραίοι να εγκατασταθούν εκεί καλά στην αρχή και να γλυτώσουν από την πείνα που θέριζε τις γύρω χώρες. 



Έτσι για τους Ισραηλίτες που, αρκετές γενιές μετά τον Ιωσήφ και μετά τις γνωστές περιπέτειες έφυγαν πια από τον Αίγυπτο, η Χαναάν ήταν η Γη της Επαγγελίας αλλά και η γη του προπάτορα τους Ιακώβ. Σκλάβοι ήταν στην Αίγυπτο και έπρεπε να φύγουν από κει οι άνθρωποι. Πού αλλού θα πήγαιναν; Η μόνη γη στην οποία είχαν κληρονομικά δικαιώματα ήταν αυτή της Χαναάν. Και αυτή τη γη είχε υποσχεθεί ο Θεός και στον Μωυσή. Στο διάστημα όμως που εκείνοι έλειπαν στην Αίγυπτο άλλα φύλα είχαν προλάβει να καταλάβουν εκείνα τα εδάφη. Έτσι από την πρώτη κι όλας στιγμή, από την απαρχή της ιστορίας του εκλεκτού αυτού λαού, η διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαίων του απαιτούσε μεγάλους και αιματηρούς αγώνες, σκληρούς πολέμους και υπομονή και πίστη στον Θεό και το δίκαιο του σκοπού τους. 

Ο Ιησούς του Ναυή (αρχές 14ου π.Χ. αιώνα) που ηγήθηκε της διέλευσης του Ιορδάνη και της πρώτης εισόδου του Ισραήλ στη Χαναάν πολέμησε και νίκησε τους Αμαληκίτες και τους Μωαβίτες τις φυλές που είχαν κατοικήσει τα νότια της Χαναάν. Κατά τα επόμενα χρόνια και αιώνες μέχρι τον 11ο π.Χ. αιώνα οι Κριτές διάδοχοι του Ιησού του Ναυή βρίσκονταν συνεχώς σε πόλεμο με τους γειτονικούς λαούς της Χαναάν. Όταν οι Κριτές ζούσαν ενάρετα και ευαρεστούσαν το Θεό με τις πράξεις τους οι Ισραηλίτες νικούσαν τους εχθρούς τουε ακόμα κι όταν βρίσκονταν στην πλέον δυσμενή θέση. Αντίθετα όταν οι Κριτές του Ισραήλ αμάρταναν τους εγκατέλειπε η Χάρις του Θεού και επέτρεπε να ηττηθούν και να δοκιμαστούν στα χέρια των ανήθικων εχθρών τους. Έτσι με συνεχείς, σκληρούς και αμφίρροπους πολέμους φτάνουμε ως τον Σαούλ, τον πρώτο βασιλέα του Ισραήλ. Ο Σαούλ ήταν ο πρώτος βασιλιάς που κατ' εντολή του Θεού χρίστηκε από τον τελευταίο Κριτή και Προφήτη Σαμουήλ. Και να πώς έγινε αυτή η πολιτειακή αλλαγή:

"Όταν γέρασε ο Σαμουήλ, τοποθέτησε τους γιους του Κριτές στον Ισραήλ. Ο πρωτότοκος γιος του ονομαζόταν Ιωήλ και ο δευτερότοκος, Αβιά. Αυτοί ήταν Κριτές στη Βέερ-Σεβά. Αλλά οι γιοι του Σαμουήλ δεν ακολουθούσαν το δικό του δρόμο. Παραδόθηκαν στο άνομο κέρδος, εξαγοράζονταν με δώρα και διέστρεφαν το δίκαιο.(Σημείωση: προφανώς όπως σε κάθε πολίτευμα στο οποίο αναπτύσσεται η οικογενειοκρατεία και η δυναστική διαδοχή, παρεισφρέει η διαφθορά, αφού οι διάδοχοι του πρώτου άξιου ηγέτη παραλαμβάνουν την εξουσία κληρονομικά και όχι αξιοκρατικά, έτσι και στο σύστημα των Κριτών είχαν αρχίσει να εμφανίζονται αυτά τα σημάδια, αλλά για αυτό είναι και πολύ ενδιαφέρον πώς αντέδρασε τότε ο λαός του Ισραήλ). Τότε συγκεντρώθηκαν όλοι οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ και ήρθαν στον Σαμουήλ, στη Ραμά (σημερινή Ραμάλα)."Τώρα εσύ γέρασες", του είπαν, "και οι γιοί σου δεν ακολουθούν το δρόμο σου. Γι' αυτό, όρισε έναν βασιλιά να μας κυβερνάει, όπως γίνεται σ' όλα τα άλλα έθνη".

Αυτό δεν άρεσε στον Σαμουήλ, που του είπαν: "Δώσε μας έναν βασιλιά να μας κυβερνάει" και προσευχήθηκε στον Κύριο. Ο Κύριος του απάντησε: "Άκουσε το λαό και δέξου όλα όσα σου ζητούν. Δεν περιφρόνησαν εσένα, αλλά εμένα, κι αρνήθηκαν να είμαι πια βασιλιάς τους (σημείωση: αυτός ήταν ο μεταφυσικός χαρακτήρας του συστήματος των Κριτών: ο Ισραήλ είχε ως βασιλέα τον ίδιο το Θεό). Από την ημέρα που τους έβγαλα από την Αίγυπτο μέχρι σήμερα με εγκαταλείπουν και λατρεύουν άλλους θεούς. Όπως συμπεριφέρθηκαν σ' εμένα, τα ίδια κάνουν και σ' εσένα. Τώρα λοιπόν, κάνε ό,τι σου ζητάνε, αλλά ξεκαθάρισέ τους με σαφήνεια ποια θα είναι τα δικαιώματα του βασιλιά που θα τους κυβερνάει".

Ο Σαμουήλ ανακοίνωσε όλα τα λόγια του Κυρίου στο λαό, που του ζητούσε βασιλιά: "Να ποια θα είναι τα δικαιώματα του βασιλιά που θα σας κυβερνάει", τους είπε. "Θα παίρνει τους γιους σας και θα τους χρησιμοποιεί για τον εαυτό του στις άμαξες και στ' άλογά του και για να τρέχουν μπροστά από τη δική του άμαξα. Θα διορίζει για τον εαυτό του χιλιάρχους και πεντηκοντάρχους, θα παίρνει άλλους για να οργώνουν τα χωράφια του, να θερίζουν τα σπαρτά του ή για να του κατασκευάζουν τα πολεμικά του όπλα και τα εξαρτήματα των αμαξών του. Θα παίρνει τις κόρες σας για να του φτιάχνουν αρώματα, να του μαγειρεύουν και να του ζυμώνουν. Θα πάρει τα καλύτερα χωράφια σας και τα αμπέλια σας και τους ελαιώνες σας και θα τα δώσει στους αξιωματούχους του. Κι από τα σπαρτά σας κι από τα αμπέλια σας θα παίρνει το ένα δέκατο και θα το δίνει στους ευνούχους και στους αξιωματούχους του. Τους υπηρέτες σας   και τις υπηρέτριές σας και τα καλύτερα βόδια και τα γαϊδούρια σας θα τα παίρνει να δουλεύουν γι' αυτόν. Από τα πρόβατά σας θα παίρνει το δέκατο κι εσείς θα είστε δούλοι του. Θ' αρχίσετε τότε να παραπονιέστε στον Κύριο για το βασιλιά σας, που εσείς τον εκλέξατε να σας κυβερνάει, αλλά ο Κύριος δε θα σας απαντάει.

Ο λαός αρνήθηκε ν' ακούσει αυτά που του έλεγε ο Σαμουήλ και έλεγαν: "Όχι! εμείς θέλουμε βασιλιά για να είμαστε κι εμείς σαν τα άλλα έθνη. Θέλουμε ο βασιλιάς να μας κυβερνάει, να είναι αρχηγός μας και να διεξάγει τους πολέμους μας". Ο Σαμουήλ άκουσε αυτά που του είπε ο λαός και τα ανέφερε στον Κύριο. Ο Κύριος του απάντησε: "Κάνε ό,τι σου ζητούν και δώσ' τους έναν βασιλιά".

Τότε κι ο Σαμουήλ είπε στους Ισραηλίτες να γυρίσουν ο καθένας στην πόλη του". (Βασιλειών Α΄ 8) 

Έτσι έγινε βασιλιάς ο Σαούλ από τη φυλή του Βενιαμίν. Την εποχή εκείνη το βασίλειο του Ισραήλ είχε πλέον εδραιωθεί στην περιοχή της παλιάς Χαναάν και ο Σαούλ αρχικά, ζώντας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, νίκησε τους Αμμωνίτες. Δεν ήταν όμως αυτός ο βασικός εχθρός των Ισραηλιτών τότε. Ήδη από πολλά χρόνια πριν οι Φιλισταίοι τους είχαν νικήσει και υποτάξει κάνοντας τους υποτελείς και όταν έγινε βασιλιάς ο Σαούλ η κατάσταση αυτή δεν άλλαξε.

Σε αντίθεση με τους άλλους εχθρούς που πολέμησε ο Ισραήλ την εποχή των Κριτών (14ος - 11ος π.Χ. αιώνας) και στους οποίους είχαν διαδοχικά υποδουλωθεί και απελευθερωθεί και πάλι υποδουλωθεί σε κάποιον άλλο εχθρό, δηλαδή τους Εδωμίτες, Μωαβίτες, Χαναναίους, Μιδιανίτες, Αμμωνίτες, οι οποίοι ήταν όλοι Σημιτικά φύλα, οι Φιλισταίοι δεν ήταν Σημίτες, ούτε καν αυτόχθων λαός της περιοχής. 

Οι Φιλισταίοι κατοικούσαν τότε στην παραθαλάσσια περιοχή της λεγόμενης Πεντάπολης. Αυτές ήταν οι πόλεις, Ασκαλών, Γάζα, Ασδώδ, Εκρών και Γαθ και η Πεντάπολη αυτή αντιστοιχεί εν μέρη, γεωγραφικά στην σημερινή λωρίδα της Γάζας. Εκεί είχαν εγκατασταθεί από τα τέλη της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. οι Φιλισταίοι, οι οποίοι ανήκαν στους Λαούς της Θάλασσας. Οι Λαοί της Θάλασσας ήταν οι "Βίκινγκς" της αρχαίας Μεσογείου. Οι Λαοί της Θάλασσας όμως ήταν Αχαιοί (Μυκηναίοι) και  Μινωΐτες Κρήτες που έφυγαν από το νησί τους, κατά το τέλος του 13ου αιώνα, υπό την πίεση της μυκηναϊκής επέκτασης. Έτσι οι Αχαιοί και Κρήτες Λαοί της Θάλασσας, επέδραμαν σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, από τα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου εκτεινόταν τότε η Αυτοκρατορία των Χετταίων, μέχρι την Αίγυπτο. Το ιστορικό γεγονός αυτό που είναι πλέον επιβεβαιωμένο επιστημονικά, υποκρύπτεται για παράδειγμα πίσω από το μύθο της Αργοναυτικής Εκστρατείας (που ήταν κανονική πολεμική επιχείρηση των Αχαιών στον Ελλήσποντο και τον Εύξεινο Πόντο). Στα παράλια της Μικράς Ασίας, όπου επέφεραν μεγάλες καταστροφές στους Χετταίους και οδήγησαν στην σταδιακή παρακμή τους, εγκαταστάθηκαν και ίδρυσαν πόλεις. Μεταξύ αυτών και την Τροία και μάλιστα ονόμασαν το γειτονικό βουνό Ίδα, όπως το Όρος Ίδη πάνω από την Κνωσσό. 

Οι διαδρομές που ακολούθησαν στις επιδρομές τους οι Λαοί της Θάλασσας, με βάση την Ελλάδα και την Κρήτη σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και φτάνοντας μέχρι την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.
http://www.stramszki.bplaced.net/index.php?option=com_content&view=article&id=53&Itemid=73

Στην νοτιοανατολική Μεσόγειο επέδραμαν στην Αίγυπτο και στη Χαναάν όπου εγκαταστάθηκαν όπως είπαμε παραπάνω στην περιοχή όπου κτίσθηκε η Πεντάπολη. Η ελληνικότητα των Φιλισταίων επιβεβαιώνεται από την σύγχρονη αρχαιολογική έρευνα η οποία παρουσιάζει κοινά σημεία με τους σύγχρονους ελλαδικούς πολιτισμούς, κυρίως στην κεραμική, τη θρησκεία και την πολεμική τέχνη. Συγκεκριμένα έχουν βρεθεί πολλά αγγεία με σχήματα και χρώματα μυκηναϊκής τεχνοτροπίας τα οποία μοιάζουν πολύ με τα αντίστοιχα κυπριακά της εποχής. Έξαλλου είναι γνωστό ότι οι Φιλισταίοι λάτρευαν ως βασική θεότητα έναν ταύρο όπως και οι Μινωΐτες. Για την πολεμική τους τέχνη θα μιλήσουμε παρακάτω όταν αναφερθούμε λεπτομερώς στον Γολιάθ. Πάντως να ξεκαθαρίσουμε ότι οι σημερινοί Παλαιστίνιοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση, ούτε καταγωγή με τους αρχαίους αυτούς Φιλισταίους. Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι είναι κοινοί Άραβες οι οποίοι επεκτάθηκαν και κυριάρχησαν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή  ήδη από τον 7ο μ.Χ αιώνα. Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι έχουν απλά υιοθετήσει το όνομα της γεωγραφικής περιοχής την οποία κατοικούν, το οποίο γεωγραφικό όνομα όντως προέρχεται από τους αρχαίους κατοίκους της.

Αρχαιολογικά πιστή απεικόνιση των Λαών της Θάλασσας από τον Johnny Shumate (2010) http://lakodaemon.co.uk/sea-peoples-modern-reconstruction

Οι Φιλισταίοι λοιπόν είχαν υποτάξει τους Ισραηλίτες από την εποχή του Σαμψών (1062 π.Χ.) και ήδη τους καταδυνάστευαν την εποχή που αναδείχθηκε βασιλιάς ο Σαούλ. Μετά τη νίκη του κατά των Αμμωνιτών και των Αμαληκιτών ο Σαούλ προχώρησε σε αντίσταση κατά των φρουρών των Φιλισταίων. Παρόλο όμως που ο Σαούλ και ο γιος του Ιωνάθαν σημείωσαν αρχικά επιτυχίες κατά των Φιλισταίων η κατάσταση δεν εξελισσόταν καθόλου ευνοϊκά για τον καινούριο βασιλιά, ο οποίος μάλιστα άρχισε πολύ σύντομα να παρακούει το θέλημα του Θεού. Ας προχωρήσουμε όμως στην καθαυτό ιστορία του Δαυΐδ και του Γολιάθ.

Η περιοχή της Παλαιστίνης την εποχή της βασιλείας του Σαούλ (περ. 1020 π.Χ.). Φαίνεται με το ροζ η επικράτεια του Ισραήλ και με το πράσινο των Φιλισταίων που έχουν επεκταθεί εις βάρος των πρώτων και έχουν φτάσει τα σύνορά τους λίγο πιο έξω από την Ιερουσαλήμ
http://www.historyandcivilization.com/Maps---Tables---Anatolia---the-Levant-in-the-Bronze---Iron-Ages.html

Ήδη ο Σαούλ είχε αρχίσει να κλονίζεται στο θρόνο του λόγω της παρακοής του στις εντολές του Θεού που μεταφέρονταν στον ίδιο μέσω του προφήτη Σαμουήλ και χάνοντας την θεία ευλογία άρχισε να παραδίδεται στα διάφορα εσωτερικά πάθη του. Έτσι στον πόλεμο κατά των Αμαληκιτών ο Σαούλ επιδόθηκε σε λαφυραγωγία παρασυρόμενος από την δική του όσο και την επιθυμία των στρατιωτών του.

"Τότε ο Κύριος μίλησε στον Σαμουήλ και του είπε: "Μετάνοιωσα που έκανα τον Σαούλ βασιλιά, γιατί αυτός μου γύρισε τα νώτα και δεν εκτέλεσε τις εντολές μου". (Βασιλειών Α΄ 15, 10-11)

Έτσι ο Σαμουήλ πηγαίνει, βρίσκει τον Σαούλ και του ανακοινώνει την απόφαση του Κυρίου. 

"Όπως γύρισε ο Σαμουήλ να φύγει, τον έπιασε ο Σαούλ από την άκρη του μανδύα του και τον έσκισε. Τότε ο Σαμουήλ του είπε: "Ο Κύριος σήμερα έσκισε κι έκοψε από πάνω σου τη βασιλεία του Ισραήλ και την έδωσε σ' έναν άλλο, που είναι καλύτερός σου. Ο Κύριος, που είναι η δύναμη του Ισραήλ, δε λέει ψέμματα ούτε αλλάζει γνώμη, δεν είναι άνθρωπος για ν' αλλάξει γνώμη". (Βασιλειών Α΄ 15, 27-29)

Και αργότερα ακολουθεί η εκλογή του Δαυΐδ.

"Ο Κύριος είπε στον Σαμουήλ: "Ως πότε θα είσαι λυπημένος για τον Σαούλ, που τον απέρριψα από το βασιλικό του αξίωμα στον Ισραήλ; Γέμισε το κέρας σου με λάδι και πήγαινε. Εγώ σε στέλνω στον Ιεσσαί, το Βηθλεεμίτη, γιατί έχω βρει ανάμεσα στους γιους του το βασιλιά που χρειάζομαι". Ο Σαμουήλ απάντησε: "Πώς να πάω; Άμα το μάθει ο Σαούλ θα με σκοτώσει". Ο Κύριος είπε: "Πάρε μαζί σου ένα νεαρό δαμάλι και θα πεις ότι πήγες εκεί για να προσφέρεις θυσία στον Κύριο. Στην τελετή θα προσκαλέσεις και τον Ιεσσαί κι εγώ θα σου φανερώσω τι να κάνεις, θα μου χρίσεις βασιλιά εκείνον που θα σου πω". Ο Σαμουήλ έκανε όπως του είπε ο Κύριος και πήγε στη Βηθλεέμ. Οι πρεσβύτεροι της πόλης έτρεξαν φοβισμένοι να τον προϋπαντήσουν και τον ρωτούσαν: "Ήρθες για καλό;" "Για καλό" απάντησε εκείνος. "Ήρθα για να προσφέρω θυσία στον Κύριο. Εξαγνιστείτε κι ελάτε μαζί μου στην τελετή". Κάλεσε επίσης τον Ιεσσαί και τους τους γιους του να εξαγνιστούν και να συμμετάσχουν στη θυσία.

Όταν έφτασαν εκεί, είδε ο Σαμουήλ τον μεγαλύτερο γιο του Ιεσσαί τον Ελιάβ και σκέφτηκε: "Ασφαλώς ο άνθρωπος που στέκεται εδώ ενώπιον του Κυρίου, αυτός είναι ο εκλεκτός του". Αλλά ο Κύριος είπε στον Σαμουήλ: "Μη σου κάνει εντύπωση η μορφή του και το ψηλό του ανάστημα, γιατί εγώ δεν τον εγκρίνω. Εγώ δεν κρίνω με ανθρώπινα κριτήρια. Ο άνθρωπος βλέπει την εξωτερική εμφάνιση, εγώ όμως βλέπω την καρδιά.

Τότε κάλεσε ο Ιεσσαί τον Αβιναδάβ και τον παρουσίασε στον Σαμουήλ, αλλά ο Σαμουήλ είπε: "Ούτε αυτόν τον διάλεξε ο Κύριος". Μετά ο Ιεσσαί παρουσίασε τον Σαμά. "Ούτε αυτόν τον διάλεξε ο Κύριος" είπε ο Σαμουήλ. Ο Ιεσσαί παρουσίασε εφτά από τους γιους του στον Σαμουήλ. Κι ο Σαμουήλ του είπε: "Κανέναν απ' αυτούς δεν έχει διαλέξει ο Κύριος". Μετά τον ρώτησε: "Αυτά είναι όλα τα παιδιά σου;" Εκείνος απάντησε: "Απομένει ακόμα ο μικρότερος, αλλ' αυτός βόσκει τα πρόβατα". "Στείλε και φερ' τον", του είπε ο Σαμουήλ, "δεν θα καθήσουμε στο τραπέζι πριν να 'ρθει κι αυτός εδώ".

Ο Ιεσσαί έστειλε κι έφερε το Δαυΐδ. Ήταν ξανθός, με σπινθηροβόλο βλέμμα κι ωραίο πρόσωπο. Ο Κύριος είπε στο Σαμουήλ: "Σήκω και χρίσε τον, αυτός είναι". Πήρε λοιπόν ο Σαμουήλ το κέρας με το λάδι και τον έχρισε βασιλιά μπροστά στους αδερφούς του. Τότε ήρθε το Πνεύμα του Κυρίου στο Δαυΐδ κι από κείνη την ημέρα έμεινε μαζί του. Μετά ο Σαμουήλ έφυγε και γύρισε στη Ραμά." (Βασιλειών Α΄ 16, 1-13)

Ο Δαυΐδ αργότερα προσκλήθηκε από τον Σαούλ στο παλάτι του για να του παίζει κιθάρα και τον κράτησε εκεί χωρίς να έχει ιδέα για τα περί της χρίσης του από τον Σαμουήλ. Μάλιστα τον έκανε οπλοφόρο του και τον είχε πάντοτε μαζί του. Να λοιπόν πώς εμφανίστηκε ο Γολιάθ εκείνη την εποχή.

"Οι Φιλισταίοι συγκέντρωσαν το στρατό τους για πόλεμο. Συγκεντρώθηκαν στην Σοχώ, που βρίσκεται στην περιοχή της φυλής Ιούδα και στρατοπέδευσαν στην Εφές-Δεμμίμ μεταξύ Σοχώ και Αζεκά. Ο Σαούλ και ο στρατός των Ισραηλιτών συγκεντρώθηκαν κι αυτοί και στρατοπέδευσαν στην κοιλάδα των Τερεβίνθων για ν' αντιμετωπίσουν τους Φιλισταίους. Έτσι οι Φιλισταίοι παρατάχθηκαν στην πλάγια ενός βουνού και οι Ισραηλίτες στην πλαγιά του απέναντι βουνού κι ανάμεσά τους ήταν η κοιλάδα.

Τότε βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων ένας μονομάχος πολεμιστής, που ονομαζόταν Γολιάθ, από τη Γαθ, που το ύψος του ήταν έξι πήχες και μια σπιθαμή. Φορούσε χάλκινη περικεφαλαία στο κεφάλι του και χάλκινο αλυσιδωτό θώρακα, που το βάρος του ήταν πέντε χιλιάδες σίκλοι χαλκού. Είχε χάλκινες περικνημίδες στα πόδια του και χάλκινο ακόντιο στους ώμους του. Το ξύλο του δόρατός του ήταν χοντρό σαν το αντί του αργαλιού και η αιχμή του δόρατός του ζύγιζε εξακόσιους σίκλους σίδερο - αυτός που κρατούσε την ασπίδα του βάδιζε μπροστά του.

Ο Γολιάθ σταμάτησε και φώναξε προς τις γραμμές των Ισραηλιτών: "Γιατί βγήκατε να παραταχθείτε για πόλεμο; Εγώ είμαι ένας Φιλισταίος κι εσείς οι δούλοι του Σαούλ. Διαλέξτε, λοιπόν, απ' ανάμεσά σας έναν άντρα κι ας έρθει ν' αναμετρηθεί μαζί μου. Αν καταφέρει να με νικήσει και να με σκοτώσει, τότε εμείς θα γίνουμε δούλοι σας. Αν όμως εγώ τον νικήσω και τον σκοτώσω, τότε εσείς θα γίνεται δούλοι μας υποτελείς". Και κατέληξε: "Προκαλώ σήμερα τις ισραηλιτικές γραμμές: Δώστε μου έναν άντρα να μονομαχήσουμε". Όταν άκουσαν αυτά τα λόγια του Φιλισταίου ο Σαούλ και οι Ισραηλίτες, τα 'χασαν και πανικοβλήθηκαν. (Βασιλειών Α΄ 17, 1-11)

.....

Οι τρεις μεγαλύτεροι γιοι του Ιεσσαί είχαν ακολουθήσει τον Σαούλ στον πόλεμο. Ονομάζονταν ο πρώτος Ελιάβ, ο δεύτερος Αβιναδάβ και τρίτος Σαμμά. Ο Δαυΐδ ήταν ο νεώτερος. Ο Δαυΐδ πήγαινε και υπηρετούσε τον Σαούλ αλλά ξαναγύριζε στη Βηθλεέμ για να βόσκει τα πρόβατα του πατέρα του. Σαράντα μέρες ο Γολιάθ προχωρούσε πρωΐ και βράδυ προς τους Ισραηλίτες και στεκόταν αντίκρυ τους. Μια μέρα ο Ιεσσαί είπε στο Δαυΐδ, το γιο του: "Πάρε για τους αδερφούς σου ένα εφά φρυγανισμένο στάρι (σημείωση: ντάκος) κι αυτά τα δέκα καρβέλια ψωμί και τρέξε να πας στο στρατόπεδο στους αδερφούς σου. Κι αυτά τα δέκα κεφάλια τυρί πήγαινέ τα στον χιλίαρχο. Μάθε πώς είναι οι αδερφοί σου και πάρε απ' αυτούς κάποιο σημάδι, για να βεβαιωθώ πως είναι καλά. Βρίσκονται μαζί με τον Σαούλ και μ' όλο τον ισραηλιτικό στρατό στην κοιλάδα των Τερεβίνθων πολεμώντας τους Φιλισταίους".

Ο Δαυΐδ σηκώθηκε νωρίς το πρωί, άφησε τα πρόβατα σ' έναν φύλακα, πήρε τα πράγματα και πήγε όπως τον διέταξε ο Ιεσσαί. Έφτασε στο περιχαράκωμα, την ώρα που ο στρατός προχωρούσε να πάρει θέση για τη μάχη κραυγάζοντας την πολεμική κραυγή. Οι Ισραηλίτες και οι Φιλισταίοι είχαν παραταχθεί για πόλεμο, ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο Δαυΐδ άφησε στη φροντίδα του φύλακα των αποσκευών τα πράγματα που είχε φέρει κι ο ίδιος έτρεξε στις γραμμές του στρατεύματος. Μόλις έφτασε εκεί, ρώτησε τους αδερφούς του για την υγεία τους. Κι ενώ μιλούσε μαζί τους βγήκε από τις γραμμές των Φιλισταίων ο μονομάχος πολεμιστής από τη Γαθ, ο Γολιάθ κι άρχισε να ξαναλέει τα ίδια εκείνα λόγια. Και τον άκουσε ο Δαυΐδ. Οι Ισραηλίτες όταν τον έβλεπαν έφευγαν από μπροστά του τρομαγμένοι κι έλεγαν μεταξύ τους: "Βλέπετε αυτόν τον άντρα που προχωράει κατά δω; Έρχεται πάλι για να προκαλέσει τους Ισραηλίτες. Όποιος μπορέσει να τον σκοτώσει ο βασιλιάς θα τον γεμίσει πλούτη, θα του δώσει την κόρη του για γυναίκα και θ' απαλλάξει το πατρικό του σπίτι από τους φόρους.

Τότε ο Δαυΐδ ρώτησε τους άντρες γύρω του: "Τι θα κάνουν σ' εκείνον που θα σκοτώσει το Φιλισταίο και θα ξεπλύνει τη ντροπή από τους Ισραηλίτες; Μα ποιος είναι λοιπόν αυτός ο απερίτμητος που εξευτελίζει έτσι τα στρατεύματα του αληθινού Θεού;" Οι στρατιώτες του είπαν πάλι πια ήταν η αμοιβή για όποιον θα σκότωνε το Φιλισταίο. Ο Ελιάβ, ο μεγαλύτερος αδερφός του, όταν άκουσε το Δαυΐδ να μιλάει με τους στρατιώτες, οργίστηκε εναντίον του και του είπε: "Γιατί ήρθες εδώ; Σε ποιον τ' άφησες τα λίγα εκείνα πρόβατα στην έρημο; Εγώ ξέρω την αλαζονεία σου και την κακία σου. Σίγουρα ήρθες για δεις τη μάχη". "Τι κακό έκανα λοιπόν;" είπε ο Δαυΐδ. "Δεν μπορώ να ρωτήσω κάτι;" Άφησε τον αδερφό του και στράφηκε σ' έναν άλλο. Συνέχισε να ρωτάει το ίδιο πράγμα και όλοι του έδιναν την ίδια απάντηση.

Τα λόγια που έλεγε ο Δαυΐδ διαδόθηκαν κι έφτασαν μέχρι τον Σαούλ, ο οποίος έστειλε να του τον φωνάξουν. Ο Δαυΐδ είπε στον Σαούλ: "Κανένας δεν πρέπει να χάνει το θάρρος του εξαιτίας αυτού του Φιλισταίου. Ο δούλος σου θα πάω και θ' αναμετρηθώ μαζί του." "Δεν θα μπορέσεις να πας ν' αναμετρηθείς μ' αυτόν τον Φιλισταίο", του απάντησε ο Σαούλ, "γιατί εσύ είσαι παιδί κι εκείνος είναι άντρας και πολεμιστής από τα νιάτα του".

Τότε ο Δαυΐδ του είπε: "Όταν ο δούλος σου έβοσκα τα πρόβατα του πατέρα μου κι ερχόταν κανένα λιοντάρι ή καμιά αρκούδα κι άρπαζε ένα πρόβατο από το κοπάδι, τότε εγώ έτρεχα ξωπίσω τους και τα σκότωνα και γλύτωνα το πρόβατο από το στόμα τους. Κι όταν κάποτε ένα λιοντάρι χύμηξε πάνω μου, εγώ το άρπαξα από τη χαίτη του, το χτύπησα κάτω και το σκότωσα. Λιοντάρια και αρκούδες έχω σκοτώσει ο δούλος σου. Ότι έπαθαν εκείνα το ίδιο θα πάθει και ετούτος εδώ ο απερίτμητος Φιλισταίος, γιατί πρόσβαλε τα στρατεύματα του αληθινού Θεού. Ο Κύριος που με γλύτωσε από τα νύχια του λιονταριού και της αρκούδας, αυτός θα με γλυτώσει κι από τα χέρια αυτού του Φιλισταίου.

Ένας απλός αρχαίος σφενδονιστής.
http://www.ctoutdoors.com/the-history-of-slings/slinger/

Τότε ο Σαούλ είπε στο Δαυΐδ: "Πήγαινε κι ας είναι ο Κύριος μαζί σου". Του φόρεσε μάλιστα τη δική του την πανοπλία: του έβαλε στο κεφάλι τη χάλκινη περικεφαλαία και του φόρεσε το θώρακα. Ο Δαυΐδ ζώστηκε το ξίφος του Σαούλ πάνω από την πανοπλία του και προσπάθησε να περπατήσει, γιατί ποτέ δεν είχε ξαναδοκιμάσει. Τότε είπε στον Σαούλ: "Δεν μπορώ να περπατήσω μ' αυτήν την πανοπλία, δεν έχω συνηθίσει". Και την έβγαλε από πάνω του. Μετά πήρε στο χέρι του το ραβδί του, διάλεξε πέντε λεία λιθάρια από το ποτάμι, τα έβαλε στο ποιμενικό σακούλι που είχε μαζί του, πήρε στο χέρι του τη σφεντόνα και πλησίασε το Φιλισταίο." (Βασιλειών Α΄ 17, 14-40)

Στο σημείο αυτό ας πούμε δυο λόγια για την πολεμική εξάρτυση του Γολιάθ και του Δαυΐδ. Ο Γολιάθ όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζεται ως ένας κλασικός πολεμιστής της μυκηναϊκής εποχής του χαλκού. Μάλιστα ο τρόπος που ξεχωρίζει από τους συμπολεμιστές του βγαίνει μπροστά να προκαλέσει σε μονομαχία τους εχθρούς του, είναι καθαρά μυκηναϊκός-ελληνικός και μοιάζει εκεί σαν να διαβάζει κανείς την Ιλιάδα του Ομήρου, με τις πολυάριθμες μονομαχίες μεταξύ των "πρώτων" των Αχαιών και των Τρώων. Επίσης η πανοπλία του περιγράφεται βαριά και χάλκινη, όπως ήταν και οι αντίστοιχες των Μυκηναίων, οι οποίοι ήταν μεγάλοι και πρωτοπόροι μάστορες του χαλκού σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Εξάλλου τα όπλα του Γολιάθ - ξίφος, ακόντιο και λόγχη - είναι επίσης ίδια με εκείνα που φέρονται από τον Όμηρο να χρησιμοποιούσαν και οι πολεμιστές της Ιλιάδας.

"Δαυΐδ και Γολιάθ" Έγχρωμη λιθογραφία του Osmar Schindler (περ. 1888) Παρόλο τον ρομαντισμό και την μη-ρεαλιστικότητα του πίνακα, παρατηρήστε την πανοπλία του Φιλισταίου γίγαντα που έχει ξεκάθαρα ελληνική τεχνοτροπία και τον ασπιδοφόρο που κρατά την ασπίδα με τον ταύρο. http://en.wikipedia.org/wiki/Goliath

Ο Δαυΐδ από την άλλη περιγράφεται ως ο κλασικός τύπος του μεσογειακού ψιλού, πελταστή, σφενδονιστή της αρχαιότητας. Ο οποίος τύπος, μάλιστα, έμεινε βασικά απαράλλαχτος μέχρι την ύστερη αρχαιότητα, κατά το τέλος δηλαδή των ρωμαϊκών χρόνων. Η εξάρτυση του είναι ελαφριά και απλή: ένας απλός χιτώνας, στην ουσία τα πολιτικά ρούχα της εποχής εκείνης. Σε πλουσιότερους στρατούς της αρχαιότητας, και κυρίως τους ελληνικούς και τους ρωμαϊκούς θα βρίσκαμε και ψιλούς να φορούν περικεφαλαία και να κρατούν μικρή ασπίδα, αλλά και πάλι μόνο σε τοξότες και πελταστές που μπορεί να τοποθετούνταν στις πρώτες γραμμές προτού τρέξουν να καλυφθούν στα μετώπισθεν. Αλλά η οποιαδήποτε αμυντική θωράκιση ήταν περιττή και ανεπιθύμητη για έναν σφενιστή-πελταστή ο οποίος εκτόξευε ότι έκτοξευε από τις πίσω γραμμές και μάλιστα θα τον επιβάρυνε τόσο στις κινήσεις του κατά την εκτόξευση αλλά και αν τυχόν χρειαζόταν να τρέξει για τη ζωή του. Η σφενδόνα, λοιπόν, αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα - ίσως και το αρχαιότερο - όπλα, είναι απλούστατη στην κατασκευή και χρήση της αλλά ταυτόχρονα τρομακτικά αποτελεσματική. Η χρήση της εξάλλου δεν εκμηδενίστηκε, ούτε εξαφανίστηκε πλήρως ποτέ, ακόμα και μετά την εμφάνιση της πυρίτιδας, ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και σήμερα και η χρήση της εξαπλώνεται ραγδαία στον σύγχρονο μη-συμβατικό πόλεμο - όπως είναι η τρομοκρατία και τα λεγόμενα "αντάρτικα πόλεως" όπως αυτά που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να εκτυλίσσονται στη Λιβύη και την Αίγυπτο.

http://community.imaginefx.com/fxpose/johnny_shumates_portfolio/picture70164.aspx

Ο πίνακας αυτός, ρεαλιστικότερος και πειστικότερος, δείχνει τον Γολιάθ με πανοπλία που φέρει σαφή χαρακτηριστικά του οπλισμού των Λαών της Θάλασσας: περικεφαλαία με κέρατα και ξίφος που μοιάζει με τα μυκηναϊκά. Μπροστά του Γολιάθ σκέκεται πάλι ο ασπιδοφόρος και στο βάθος στο κέντρο της κοιλάδας ο μικρός Δαυΐδ. http://www.garrisonpublishing.com/jed.shtml

"Ο Φιλισταίος άρχισε κι αυτός να πλησιάζει το Δαυΐδ, ενώ ο άντρας που κρατούσε την ασπίδα του βάδιζε μπροστά από το μονομάχο. Όταν ο Φιλισταίος κοίταξε και είδε το Δαυΐδ, δεν του έδωσε καμία σημασία, γιατί δεν είδε παρά ένα παιδί ξανθό, με ωραία εμφάνιση. "Τι είμαι εγώ;" του είπε. "Σκυλί είμαι και ήρθες εναντίον μου με ραβδιά;" Και ζήτησε ο Φιλισταίος από τους θεούς του την κατάρα τους πάνω στο Δαυΐδ. "Έλα εδώ", του είπε μετά, "και θα δώσω τις σάρκες σου στα πουλιά του ουρανού και στα' άγρια θηρία".

Ο Δαυΐδ απάντησε στο Φιλισταίο: "Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ξίφος, ακόντιο και λόγχη. Εγώ όμως έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του παντοδύναμου Θεού, του Κυρίου των ισραηλιτικών στρατευμάτων, που εσύ τα εξευτέλισες. Σήμερα ο Κύριος θα σε παραδώσει στα χέρια μου. Θα σε σκοτώσω και θα σου κόψω το κεφάλι. Σήμερα θα παραδώσω τα πτώματα των Φιλισταίων στρατιωτών στα πουλιά του ουρανού και στ' άγρια θηρία. Έτσι όλοι οι άλλοι λαοί θα μάθουν ότι υπάρχει Θεός στον Ισραήλ. Κι όλο αυτό το πλήθος των Ισραηλιτών θα μάθει πως ο Κύριος δεν έχει ανάγκη το ξίφος και το ακόντιο για να μας χαρίσει τη νίκη. Ο πόλεμος είναι δική του υπόθεση κι αυτός θα σας παραδώσει στην εξουσία μας".

Μόλις ο Φιλισταίος ξεκίνησε και προχώρησε προς το μέρος του Δαυΐδ, ο Δαυΐδ έτρεξε γρήγορα στο πεδίο της μάχης για να τον αντιμετωπίσει. Άπλωσε το χέρι του στο σακούλι, πήρε ένα λιθάρι και το εκσφενδόνισε ενάντια στο Φιλισταίο. Το λιθάρι χώθηκε στο μέτωπό του και κείνος έπεσε με το πρόσωπο στη γη. Έτσι ο Δαυΐδ, μ' ένα λιθάρι και τη σφεντόνα του κατατρόπωσε το Φιλισταίο. Τον χτύπησε και τον σκότωσε χωρίς να έχει ξίφος στα χέρια του. Έπειτα ο Δαυΐδ έτρεξε, στάθηκε πάνω από το Φιλισταίο, του τράβηξε το ξίφος από τη θήκη του και τον αποτέλειωσε, κόβοντάς του το κεφάλι.

Οι Φιλισταίοι όταν είδαν ότι σκοτώθηκε ο ήρωάς τους τράπηκαν σε φυγή. Τότε οι στρατιώτες του Ισραήλ και του Ιούδα σηκώθηκαν φωνάζοντας πολεμικές ιαχές και καταδίωξαν τους Φιλισταίους ως την είσοδο της Γαθ κι ως τις πύλες της Εκρών. Όλος ο δρόμος από την Σααραείμ ως τη Γαθ και την Εκρών, στρώθηκε με τους τραυματίες των Φιλισταίων.

Όταν οι Ισραηλίτες γύρισαν από την καταδίωξη λεηλάτησαν κιόλας το εχθρικό στρατόπεδο. Ο Δαυΐδ πήρε το κεφάλι του Γολιάθ και το έφερε στην Ιερουσαλήμ. Τα όπλα του πολεμιστή τα πήρε στην σκηνή του." (Βασιλειών Α΄ 17, 41-53)

Έτσι κρίνονταν οι μάχες τότε:

Αυτή είναι η ιστορία της πάλης του Δαυΐδ με τον Γολιάθ. Η ιστορία αυτή όπως και ολόκληρη η ιστορία των πολέμων του λαού του Θεού Ισραήλ εναντίον των πολλών εχθρών του μας διδάσκει το παρακάτω πολύ σημαντικό συμπέρασμα:

Ο Θεός που είναι ταυτόχρονα αγάπη και δικαιοσύνη έχει προορισμένα συγκεκριμένα και ξεχωριστά δώρα και δικαιώματα κατοχυρωμένα από τον ίδιο το Θεό για όλα τα έθνη σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και για τη ζωή όλων των απλών ανθρώπων σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι έχει δώσει ο Θεός στο κάθε έθνος τη δική χώρα, τη δική του πατρίδα, να ζει εκεί ειρηνικά, αυτάρκης και ευχαριστημένος με όσα έχει, χωρίς να ζητά να κλέψει την πατρίδα του διπλανού του. Όσον αφορά εμάς τους απλούς τους ανθρώπους μας έχει δώσει συγκεκριμένα χαρίσματα, όπως είναι η οικογένεια στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και η εκπαίδευση και η μόρφωση που αποκτήσαμε. Από αυτά τα δυο απορρέουν οι δυνατότητες της ζωής μας αλλά αυτή είναι μόνο η αφετηρία. Από κει και πέρα ο Θεός δεν μας δίνει κανένα φαγητό έτοιμο και καμιά μπουκιά έτοιμη στο στόμα. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να παλέψει σκληρά και επίμονα με τις δικές προσπάθειες για να κατακτήσει τη δική του "γη της επαγγελίας", η οποία στ' αλήθεια του ανήκει από το Θεό, αλλά εκείνος πρέπει να την αρπάξει. Το ίδιο, όπως και ο Ισραήλ κατείχε τότε και πάντοτε τα δικαιώματα στην Γη της Επαγγελίας, την χώρα των Αγίων Τόπων, έτσι και κάθε έθνος και η Ελλάδα μας σήμερα, κατέχει τεράστια κληρονομικά και ιστορικά δίκαια, τα οποία όμως πρέπει να πολεμήσει σκληρά και επίμονα, για χρόνια πολλά, ακριβώς όπως ο Ισραήλ με τους Κριτές και τους Βασιλείς του, πρώτα για να κατακτήσει και να κατοχυρώσει αυτά τα δίκαια, και σε δεύτερο χρόνο για να τα προστατέψει και να τα διαφυλάξει στους αιώνες για τις επόμενες γενιές.

ΚΑΙ: Το έθνος που έχει το ΔΙΚΑΙΟ με το μέρος του στο τέλος ο ΧΡΙΣΤΟΣ θα του χαρίσει ΑΞΙΟ ΗΓΕΤΗ και τη ΝΙΚΗ